Page 41 - Spiegelschrift 17, voorjaar 2018

OOK IN HET BREDIUSKWARTIER KAN HET IN 2018 KWALIJK RUIKEN: HIER HONDENPOEP BIJ HET MOUWTJE.FLATS BIJ STATION NAARDEN-BUSSUM. HIER STOND VROEGER HOTEL NIEUW-BUSSUM.BIJ DE BUREN - HISTORIE VERVOLG41geasfalteerd, waren er trottoirs, was riolering aangelegd, stonden lantaarnpalen en was de wijk overzichtelijk.Door de beerputten stonk het ink in het SpiegelDe royale huizen kregen centrale verwarming, het waren geen kasten maar comfortabele woningen die geen perso- neel vereisten. De tuin kon je zelf onderhouden. Dat alles miste het Spiegel: de wegen volgden er het patroon van de oude zandpaden, kronkelig, ze waren niet geasfalteerd maar begrint en riolering was er niet. Zinkputten langs de weg – trottoirs waren er niet – waren onvoldoende om bij een inke regenbui het water op te vangen. Dat betekende dat je als voetganger door plassen heen moest lopen, bij het naderen van een auto je haastig de zijkant van de weg moest zoeken en onder de modder thuis kwam.STANKHet kon er bovendien door de beerputten in de voortuinen ook erg stinken, vooral ’s zomers een penetrante lucht. Nee, vergeleken met het Brediuskwartier was het Spiegel een achtergebleven ontwikkelingsgebied en er kwam nauwelijks enige verbetering. Integendeel, door nanciëlenood gedwongen, verkavelden de eigenaars van grote tuinen hun gronden waar dertigerjaren woningen gebouwd werden. Een verkavelde tuin kon wel plaats bieden aan twintig huizen met niet te kleine tuinen.De sfeer van woonpark en vorstelijke tuinen werd ernstig aangetast, en daartegen groeide ook weer verzet.Het grote gemeentelijke Spiegelplan, met veel ophef in 1927 gelanceerd, voorzag in fasegewijze asfaltering, riolering en straatverlichting in een tijdsbestek van tien jaar. De econo- mische crisis van de jaren dertig stond al direct uitvoering van het plan in de weg, tijdens de Bezetting was er natuur- lijk ook niet aan te denken en na de oorlog kregen de wederopbouw en de volkshuisvesting prioriteit.Pas in 1953 toen men grote rioolbuizen onder het spoor kon persen, startte het rioleringswerk, maar langzaam en in fases. Midden jaren vijftig werd de modernisering van de wijk krachtig ter hand genomen, werkzaamheden die tien jaar zouden duren. En terwijl dat gestaag vorderde klonken ook stemmen die het Spiegel als een ouderwetse woonwijk, uit de tijd, ja asociaal zelfs met zijn grote huizen en tuinen, wilden veranderen in een echte woonwijk met sociale woningbouw, ook voor de ‘gewone man’. Woordvoerder van deze revolutionaire, ja radicale vernieuwing annex vernietiging van het Spiegel, was wethouder Bouma. De nog zichtbare tekenen van deze donkere Spiegeljaren: de ats die op het terrein van het voormalige hotel Nieuw-Bussum werden gebouwd en de at in het Spiegelhart aan de Boslaan.De ongehoorde economische groei van de jaren zestig van de vorige eeuw, inzicht in de waarde van architectonisch erfgoed en de activiteiten van de Vereniging Vrienden van het Spiegel zijn belangrijke factoren geweest in het behoud van waardevolle Spiegelelementen. De Gouden Eeuw is evenwel voltooid verleden tijd. Een geluk bij een ongeluk.