Page 15 - Spiegelschrift 17, voorjaar 2018

SPIEGELOGIE - SUZANNE EKKER15Belgen bemoeien zich liefst zo min mogelijk met hun buren. En hoe dichter je op elkaar woont, hoe minder het contact. In een woonwijk maak je misschien nog es een praatje over het weer wanneer je de vuilbak buiten zet, in een at knik je hooguit wanneer je iemand op de trap tegenkomt. Ze hebben vitrages en rolluiken, zo kan men indien gewenst de wereld buitensluiten.Maar buurvrouw, wat zegt u nu?Hoe anders hier in Nederland. Toen ik zo’n dikke 25 jaar gele- den als importbruid bij mijn man introk, moest ik dus wel even wennen. De buren liepen na een klop op de achterdeur, zo je huis binnen en wanneer ze de hond uitlieten, zwaaiden ze vrolijk bij het voorbij gaan, terwijl je nog in je pyjama zat. Maar het was een warm bad en ik werd door iedereen met raad en daad bijgestaan.Mijn buurvrouw hielp me met het vermaken en ophangen van de gordijnen. Het duurde allemaal wat langer dan voorzien. Ze stond hoog op de ladder de gordijnen vast te houden terwijl ik met kopspelden in de mond de zoom vastmaakte. ‘Weet je wat, ‘stelde ze voor,’ Jan komt vanavond toch niet thuis, waarom eet ik niet met jullie mee? Dan kunnen we na het eten direct verder werken?’ Ik slikte bijna de spelden in en moest zowat aan de beademing.Want Belgen zijn misschien geen gezellige buren maar als je de gast bent, wordt wél de hoorn des overvloeds over je uitgegoten.De buuf moet de paniek in mijn ogen gezien hebben want ze stelde me onmiddellijk gerust. ‘Joh, gewoon wat water bij de soep doen en ik heb nog karbonaadje liggen’. Ja, zo kan het natuurlijk ook.HUIZENJACHTNa enkele jaren groeiden we het huis uit en gingen we op huizenjacht. We keken in Hilversum, Laren, Rembrandt en Bredius, het maakte ons allemaal niet uit, als het huis maar leuk was en mooi gelegen. Uiteindelijk werd het dus het Spiegel. Wanneer ik nu in Bikbergen of Hilversum kom, vraag ik me wel es af hoe ons leven zou zijn verlopen als we daar hadden gewoond. Dan ben ik nieuwsgierig naar dat parallelle leven. Wie zouden dan onze vrienden zijn? Zou onze zoon of wij anders zijn geworden? Uiteindelijk word je toch een beetje je buurtje.Op 1 juli wonen we exact twintig jaar hier en soms word ik door nostalgie overvallen. We zijn nu de langst wonende in onze straat. Iedereen van voor ons is weg. De buren van het eerste uur zijn allemaal verhuisd. Soms naar Amsterdam, de Vesting of gewoon kleiner gaan wonen nu de kinderen stude- ren. Of groter of gescheiden.Wanneer ik de hond ’s avonds uitlaat, kijk ik binnen waar vroe- ger Bob en Rietje woonden. Een lief oud echtpaar dat de kin- deren graag koekjes en snoep toestopte. Nu zijn er jonge mensen ingetrokken. Er wordt een keuken met eiland in de huiskamer gezet en een enorm springkussen in de tuin. En wanneer we dan met de hond door de straat lopen en die kleintjes willen het hondje aaien dan hoor ik mezelf zeggen; ‘komen jullie maar es een koekje bij ons halen, hoor!’Nou zijn wij potverdorie Bob en Rietje geworden.Suzanne Ekker is schrijver, gewichtsconsulent en bewoner van het Spiegel.