Page 41 - spiegelschrift7

Door Kolijn van BeurdenKolijn van Beurden en zijn vrouw Hella van der Wijst bouwden hun eigen droomhuis. Het Luye Gat aan de Melkstraat, naast de Hocras. De villa met imposante rieten kap ziet er niet alleen van buiten futuristisch uit, maar is zonder twijfel ook de meest duur- zame villa van Bussum geworden. Speciaal voor Spiegelschrift zet Kolijn het verhaal van de bouw op een rij.Het bleef trekken, dat rare verzonken perceel verscholen achter een rommelige groene haag, omzoomd door bomen met het bedrij- venterrein van de Hocras als buurman. In de vorm van een kwart paasei, aan een water- gang. Midden op het frisse gras stond een kleine oude houten bungalow.Strobalen endrielaags glasDe eerste keer dat we het zagen was op een huizensite op internet: idyllisch maar veel te duur voor onze portemonnee. Al enkele jaren speurden we Bussum en omgeving af op zoek naar ons droomplekje. Niet dat we weg moesten uit ons knusse eeuwoude stulpjein het centrum. Maar we hadden een stille droom om ooit nog landelijk te wonen. Met een huis waar we omheen konden lopen en met een moestuin om de sla voor het avond- eten uit te halen.Ik weet niet hoeveel huizen we hebben beke- ken. Telkens was er wel iets dat niet klopte met onze wensen. En telkens was er de ge- vleugelde zin: “De Melkstraat is toch leuker”. De vraagprijs van het perceel, veranderde met de tijd, maar ook de beschrijving. Op- eens was het een bouwkavel geworden, ‘om je eigen droomhuis te verwezenlijken’. Een huis verbouwen heeft ons nooit afgeschrikt, daar hadden we al ervaring mee. En zo groei- de langzaam het idee om al onze wensen in een zelf te bouwen huis te verwezenlijken. Onze handen zitten op de juiste plek en de juiste hersenhelften combineren creativiteit en pragmatisme. Het voelde als een groene oase, een lommerrijk paradijs.En gelegen aan ’t Luye Gat wist de makelaar te vertellen. Een naam die, zo leerden we later toen de buren een bosje bloemen uit eigen tuin kwamen brengen, afkomstig was toen begin vorige eeuw de schippers van zandschuiten in deze doodlopende tak van de Weespertrekvaart moesten wachten tot ze aan de beurt waren om zand te laden voor Amsterdam.41